Nadamo se da se rešavanje prostora oko Savskog rukavca i stare šećerane može izvesti za korak inovativnije i humanije, za razliku od većeg dela postojećeg Beograda na vodi.
Vest da će novoizgrađeno naselje Beograd na vodi nastaviti da se širi duž celog prostora Savskog amfiteatra, burno je odjeknula u stručnoj javnosti.
Vlada Srbije donela je odluku o izradi izmena i dopuna Prostornog plana područja posebne namene uređenja dela priobalja grada Beograda, kojim se navedeno naselje proširuje na prostore opština Savski venac, Stari grad, Novi Beograd i Čukarica. Akcenat je stavljen na potez Čukarice, jer samo u tom pravcu postoji realna mogućnost znatnijeg širenja.
Postoje prednosti i mane ovog poteza Vlade Srbije, koja je time Beogradu na vodi dodelila dodatnih 327 hektara, koji posmatrajući dosadašnja iskustva, ne moraju biti adekvatno iskorišćeni, na štetu grada i građana Beograda. Postoje i prednosti, koje se takođe moraju uzeti u obzir, kako bi potpuna slika celog projekta bila jasna i kompletna.
Aktiviranje Čukarice
Svi navedeni prostori proširenja su bili nekako očekivani, ali malo je onih koji su razmatrali širenja dalje, u opštini Čukarica. Potez od Ade Ciganlije prema Makiškom polju i potez od Topčidera prema Košutnjaku, ukrštaju se na lokaciji današnjeg Beogradskog hipodroma i kompleksa stare šećerane, pa ne čudi inicijativa grada Beograda da se još 2017. godine za dve lokacije raspiše javni arhitektonski konkurs.
Ovim konkursima, grad nije želeo da dobije konačno rešenje za kompleks šećerane ili prostorno-urbanističko uređenje Makiša, već da dobije neko preliminarno istraživanje lokacija i njihovih potencijala. Trenutno, Beograd na vodi dobija dve lokacije – Savski rukavac koja podrazumeva i obalu na Adi Ciganliji i kompleks stare šećerane, bez prostora Beogradskog hipodroma.
Odmah se vidi namera investitora da se na prostoru nekadašnjih naftnih postrojenja NIS-a i obodnog prostora šećerane, izgradi luksuzno stambeno naselje (nadamo se zaista luksuzno), koje bi imalo izlaz na rešenu marinu, koja bi za te potrebe bila adaptirana.
Obala na Adi Ciganliji bi takođe bila u neku ruku aktivirana, ali najviše sa nekoliko ugostiteljskih objekata niže spratnosti, u gabaritima koji odgovaraju postojećim zgradama nekoliko veslačkih klubova. Sam kompleks šećerane predstavlja najveći problem za investitora, ali koji bi mogao vrlo lako da se pretvori u veliku prednost.
Kako je javnosti poznato, ceo kompleks stare šećerane zaštićen je kao kulturno dobro industrijske arhitekture sa kraja 19. i početka 20. veka, koji ne sme biti srušen niti narušen neadekvatnim nadgradnjama ili dogradnjama postojećih objekata.
Kako navodi Ljubiša Ristić, direktor KPGT-a i višedecenijski domaćin unutar industrijskog kompleksa, predstavnici Beograda na vodi su još pre godinu dana dolazili i razmatrali sve opcije za industrijski kompleks, ali je na kraju zaključeno da svih 30 zaštićenih objekata mora biti rekonstruisano i prenamenovano.
Grad Beograd je nakon toga odlučio da se kompleks stare šećerane mora rekonstruisati u kulturno-umetnički distrikt, za koji je Ljubiša Ristić sa svojim saradnicima, još pre par decenija izradio idejno rešenje, koje dosta može pomoći u daljim koracima u oživljavanju ove lokacije.
