Srpska pravoslavna crkva i njeni vernici danas proslavljaju Đurđevdan, praznik posvećen Svetom Georgiju, velikomučeniku i pobedonoscu.
Đurđevdan u narodu predstavlja prekretnicu u kalendaru, to jest, prelazak iz zime u leto i jedna je od najbrojnijih slava! Za ovaj dan vezuju se običaji koji simbolizuju zdravlje, plodnost i obnovu.
Sveti Georgije rođen je krajem 3. veka u Kapadokiji, tadašnjoj rimskoj provinciji na prostoru današnje Turske, u hrišćanskoj porodici. Nakon očeve smrti sa majkom se preselio u Palestinu.
Već u mladosti stupa u vojsku i dospeva do visokog čina u službi cara Dioklecijana. Međutim, kada započinje progon hrišćana, mladi tribun ne krije svoju veru. Otvoreno istupa kao hrišćanin, što ga vodi u zatvor, mučenja i smrt.
Prema legendi, Sveti Georgije je, snagom molitve činio čuda: isceljivao ranjene, pa i vaskrsavao mrtve. Njegovo svedočenje vere je pokrenulo mnoge da pređu u hrišćanstvo, među njima i carevu ženu Aleksandru, a Dioklecijan je oboma presudio.
Aleksandra je umrla na putu do gubilišta, a Georgije je pogubljen 6. maja 303. godine.
Motiv Georgija koji kopljem ubija aždaju, koja je simbol paganskog zla, deo je hrišćanske mitologije i čest ikonografski prikaz koji oslikava pobedu vere nad zlom.
U srpskoj tradiciji Đurđevdan je praznik sa najviše očuvanih običaja, mnogi od njih vezani su za prirodu i simboliku zdravlja, plodnosti i obnove.
Pletu se venčići od prolećnog bilja i lekovitih trava, koji se bacaju u reku, s verovanjem da donose zdravlje ukućanima i rodnost poljima.
Ako je na Đurđevdan vedro, narod veruje da nas očekuje rodna godina, dok kiša najavljuje sušno leto.
Đurđevdan je bio i dan kada su se hajduci okupljali, što prazniku daje i element junačke tradicije.
